Creatieve en zakelijke kracht achter eigentijdse musea en tentoonstellingen ‘met een verhaal’. Zeker ook van het soort dat bedoeld is om complexe of zelfs beladen onderwerpen wat inzichtelijker te maken, door er een nieuw licht op te werpen. Altijd respectvol, altijd volgens het principe: de mens staat centraal in de boodschap, niet het tentoongestelde voorwerp.
Bedenkt niet alleen het (vernieuwde) concept dat bezoekers zal aanspreken, zorgt met haar team ook voor de praktische invulling, inclusief architectuur, decor, inrichting, ondernemerschap, haalbaarheid, inzet van vrijwilligers. De lijst is eenvoudig langer te maken. Ze is aan de Rijksuniversiteit Groningen gastdocent voor het vak ‘Atelier Living Heritage’. Masterstudenten geschiedenis leren er om historische informatie vakkundig te vertalen naar een breed publiek.
Hoe denkt kwartiermaker Willy over de route naar EPIQ?
“Ik wil benadrukken dat het komende jaar vooral een zoektocht dient te zijn. Daar nemen we bewust ruim de tijd voor.”
Lees meer >
“In feite is alles nog helemaal open; er is nog niks concreet, wat mij betreft. Best verleidelijk om nu bij een architect alvast een gebouw te bestellen, maar daar is het nog veel te vroeg voor. Eerst maar eens de belangrijkste vragen: wie zijn we, wat willen we en waarom? Daar gaan we ons uitgebreid op oriënteren, in zoveel mogelijk gesprekken met vakmensen, met het onderwijs, met Groningers die in het aardbevingsgebied wonen. We gaan luisteren, experimenteren, kijken wat werkt, zien wat lukt.”
Het voordeel is dat Willy alle indrukken en alle kennis van de afgelopen jaren kan inbrengen. Vraag je haar, wat ze het mooiste of meest geslaagde museum vindt, verandert haar houding compleet. Van voorzichtig-nieuwsgierige onderzoeker naar bevlogen museumbezoeker, die bijna niet kan wachten. In vlot tempo noemt ze drie of vier geweldig fraaie musea in Denemarken op, stuk voor stuk op een relatief simpele manier effectief en buitengewoon inspirerend. Nog zo’n sterk voorbeeld: “Het museum over de Titanic in Belfast. In alles een voltreffer. De architectuur (het gebouw is net zo hoog als het schip de Titanic zelf), de lichteffecten en beelden die veel impact hebben, de onderwerpen waar je mee geconfronteerd wordt, nu je er toch bent: scheepsbouw, nieuwe technieken, arbeiders en vakbonden, klassenverschillen, arrogantie, emoties van verlies, de schuldvraag. Over schuldvraag gesproken: ik kan me heel goed voorstellen dat de gedupeerden van de gaswinning nog even niet toe zijn aan een museum. We richten ons daarom ook op ‘heling’. Al is het de vraag of de tijd daarvoor rijp is, nu al. Je doet het ook voor komende generaties, die graag willen weten wat hun ouders destijds mee hebben gemaakt, wat ze voelden.”
Geen gebouw, maar een proces
Over geduld hebben: “Ik spreek liever nog niet over een museum of een gebouw, maar over een ‘route om er te komen’. Liever nog: dit willen we zijn. Eerst expert meetings, met allerlei mensen die kunnen meedenken. Samen experimenteren met de verhaallijn. Om aan te geven dat we een lange adem moeten hebben en dat EPIQ er niet 1-2-3 zal zijn: de oprichting zal vermoedelijk in fases gaan. We moeten nu eerst zichtbaar worden. Zie je in de komende jaren ergens een pop-up die EPIQ heet, dan is dat waarschijnlijk nog lang niet de eindvorm, eerder een soort prototype waar nog best aan gesleuteld mag worden. Het moet er in ieder geval gaan over universele waarden, niet alleen over energie, gas en bevingen. Denk aan: hoe leef je samen, hoe heb je oog voor elkaars schade en leed? Dat soort dingen, als we die subtiel kunnen overbrengen, zitten we goed.”